Over het werk van Godelieve Krekelberg.
In haar werk onderzoekt Godelieve Krekelberg hoe beelden van een zichtbare werkelijkheid kunnen leiden tot een ervaring die ze “verwondering” noemt. Het beginpunt is steeds een waarneming, die ze vastlegt middels foto of (korte) film. Soms dringt “de grote wereld” zich op, vaker gaat het om alledaagse feiten. Ze merkt een zonnestraal op het toilet op, een lijn in de sneeuw, de projectie van een pixel, de kleuren van een bos in de herfst, het gezicht van een voorbijganger. De foto of film die volgt, vormt haar ruwe basismateriaal, dat ze uitputtend ontleedt en als het ware binnenste buiten keert. Ze is gefascineerd door dit proces van zoeken, zien, aanpassen, afwachten, zoeken, zien enzovoort. Het is in alle opzichten een zoektocht.
In haar eigen woorden: ”Ik verwonder me als er letterlijk onder mijn ogen iets nieuws ontstaat. Ik bedoel écht iets nieuws, dat er niet geweest zou zijn als ik niet die-en-die handelingen had verricht. En dan ga ik verder en ontstaat er weer iets nieuws, een beeld dat ik tevoren nooit had kunnen bedenken. Dat noem ik het magische moment. In mijn werk probeer ik te achterhalen waar mijn fascinatie vandaan komt, wat mij drijft tot mijn onderwerp. Wat ik doe is ook een poging om iets terug te vinden dat voor een kind nog heel gewoon is: het vermogen om je te verwonderen. “
Godelieve ziet elk werk als een opdracht tot experiment, waarbij ze de grenzen negeert tussen abstract en figuratief, tussen organisch en anorganisch, tussen zichtbaar en onzichtbaar, eindig en oneindig. Hoewel de alledaagse, zichtbare werkelijkheid haar vertrekpunt is, zou haar gebruik van kleur, vorm, licht en pixels eerder doen vermoeden dat ze zoekt naar beelden van wat niet door ons te bevatten is.
Ze ziet het als haar taak om de grenzen van de fotografie te verkennen en om steeds weer te vragen naar de status van het beeld. Haar principiële twijfel aan de mogelijkheid om de ons omringende wereld af te beelden, ligt hieraan ten grondslag.
Godelieve Krekelberg exposeert regelmatig, waarbij ze grote aandacht besteedt aan de (on)mogelijkheden van de ruimte en de wijze van presenteren.